۵ دقیقه
علی اصغر حسینی باقری
خلاصه: فضانوردان هنگام سفر به فضا با شرایط بسیار سختی روبه‌رو می‌شوند. خلا، دماهای شدید، تشعشعات کیهانی و نبود اکسیژن از جمله چالش‌هایی هستند که بدن انسان بدون محافظت نمی‌تواند در برابر آن‌ها دوام بیاورد. به همین دلیل، لباس فضانوردی یک فناوری پیشرفته و پیچیده است که برای حفظ ایمنی و سلامت فضانوردان طراحی شده است.
لباس فضانوردی که به نام Extravehicular Mobility Unit (EMU) شناخته می‌شود، شامل بخش‌های مختلفی است که هر کدام وظیفه خاصی دارند:
لایه خارجی مقاوم: این لایه در برابر تشعشعات کیهانی، ضربات میکرومتروئیدها و فشار محیطی محافظت ایجاد می‌کند.
لایه میانی کنترل دما: شامل سیستم‌هایی برای خنک کردن و تنظیم دمای بدن فضانورد است.
لایه داخلی تأمین فشار: این لایه مانند یک محفظه فشار عمل کرده و اکسیژن لازم را در اختیار فضانورد قرار می‌دهد.
سیستم تأمین اکسیژن: فضانوردان در فضا نیاز به اکسیژن دارند که این سیستم آن را فراهم می‌کند.
سیستم دفع دی‌اکسید کربن: به کمک فیلترهای خاص، دی‌اکسید کربن تولید شده در تنفس فضانورد را جذب کرده و از سیستم خارج می‌کند.
دستکش‌های حرارتی: این دستکش‌ها برای کار در شرایط سرد و گرم فضا طراحی شده و امکان استفاده از ابزارها را برای فضانورد فراهم می‌کنند.
کلاه محافظ مجهز به سیستم ارتباطی: شامل میکروفون و بلندگو برای برقراری ارتباط با مرکز کنترل.
کوله‌پشتی حاوی سیستم نجات SAFER: در صورتی که فضانورد از فضاپیما جدا شود، این سیستم امکان بازگشت او را فراهم می‌کند.
لباس‌های فضانوردی مدرن دارای فناوری‌های پیشرفته‌ای هستند که باعث افزایش ایمنی و عملکرد فضانوردان می‌شوند:
مواد کامپوزیتی فوق سبک: این مواد علاوه بر سبکی، مقاومت بالایی در برابر ضربات و تشعشعات دارند.
سیستم خنک‌کننده مایع: این سیستم با گردش مایعات خنک‌کننده درون لباس، دمای بدن فضانورد را متعادل نگه می‌دارد.
پارچه‌های نانویی: این نوع پارچه‌ها به مقاومت بیشتر در برابر آسیب‌های محیطی کمک می‌کنند.
حسگرهای زیستی: این حسگرها پارامترهای حیاتی فضانورد مانند ضربان قلب، سطح اکسیژن و دمای بدن را نظارت می‌کنند.
فناوری چاپ سه‌بعدی: برای تولید قطعات سفارشی لباس فضانوردی با دقت بالا مورد استفاده قرار می‌گیرد.
با پیشرفت فناوری، لباس‌های فضانوردی نیز در حال توسعه هستند تا به فضانوردان امکان مأموریت‌های طولانی‌تر و راحت‌تر را بدهند. برخی از چالش‌های پیش رو عبارت‌اند از:
افزایش انعطاف‌پذیری لباس: لباس‌های فعلی محدودیت‌های حرکتی ایجاد می‌کنند که دانشمندان در تلاش برای رفع آن هستند.
کاهش وزن لباس: لباس‌های فعلی نسبتاً سنگین هستند و در محیط کم‌گرانش ممکن است استفاده از آن‌ها دشوار باشد.
افزایش مقاومت در برابر تشعشعات کیهانی: پژوهشگران به دنبال موادی هستند که بتوانند فضانوردان را بهتر در برابر تشعشعات محافظت کنند.
اتصال به هوش مصنوعی: ادغام سیستم‌های هوش مصنوعی برای بهبود کارایی و افزایش ایمنی فضانوردان.
لباس فضانوردی یکی از حیاتی‌ترین تجهیزات برای مأموریت‌های فضایی است که با استفاده از فناوری‌های پیشرفته، ایمنی و راحتی فضانوردان را تضمین می‌کند. آینده این لباس‌ها با پیشرفت علم و فناوری، نویدبخش نسل جدیدی از لباس‌های فضایی خواهد بود که امکان مأموریت‌های طولانی‌تر و کارآمدتر را فراهم می‌کند.
پست مرتبطی وجود ندارد
نظرات
نظری برای این پست ثبت نشده